Przykurcze mogą mieć różne przyczyny – powstają zarówno na skutek urazu mechanicznego, jak i choroby (np. RZS). W żadnym wypadku nie należy ich bagatelizować, gdyż mogą doprowadzić do trwałych deformacji i poważnego ograniczenia sprawności kończyn lub tułowia. Niestety powodują również ból, czym dodatkowo utrudniają choremu normalne funkcjonowanie. Na czym polega przykurcz, jak powstaje i czy chory ma szansę na całkowite wyleczenie?
Czym są przykurcze?
Przykurczem nazywamy trwałe zniekształcenie stawów i mięśni, wskutek którego dochodzi do skrócenia długości włókien mięśniowych, zmiany napięcia mięśniowego oraz obkurczenia więzadeł i struktur stawowych. Rozróżnia się przykurcze czynne i bierne – pierwsze można pokonać, drugie wymagają chirurgicznego nacięcia tkanki. Zmiany są widoczne na zewnątrz w postaci nieprawidłowego ułożenia części kończyny lub tułowia, np. palca zagiętego w stronę wnętrza dłoni czy nadgarstka skierowanego w dół pod kątem prostym. Ponieważ obkurczone stawy i mięśnie nie dają się wyprostować, chory może mieć poważne problemy z wykonywaniem codziennych czynności, takich jak pisanie, jedzenie, wchodzenie po schodach czy prowadzenie samochodu.
Jak powstają przykurcze?
Przykurcz może towarzyszyć chorobie stawów – najczęściej RZS, zesztywniającemu zapaleniu stawów kręgosłupa, zmianom zwyrodnieniowym. Do powstanie przykurczów przyczyniają się także kontuzje układu ruchu, czyli złamania kości, zwichnięcia i skręcenia stawów. Czynnikami predysponującymi do tworzenia się przykurczów są m.in. podeszły wiek, siedzący tryb życia, przymusowe unieruchomienie (np. wskutek złamania nogi). Również skutki urazów tj. krwiaki, obrzęki, zrosty i blizny mogą przyczynić się do skrócenia włókien mięśniowych. Przykurcz może być także wynikiem uszkodzenia układu nerwowego, np. porażenia spastycznego lub neuropatii obwodowej.
Jakie są objawy przykurczu?
Przykurcz prowadzi do ograniczenia ruchomości stawu, kończyny lub tułowia, wskutek czego przestają spełniać swoje funkcje. Chory skarży się na ból oraz poranne zesztywnienie w miejscu wystąpienia przykurczu. Schorzeniu towarzyszy również stan zapalny, co można rozpoznać po ciepłej i zaczerwienionej skórze w okolicy uszkodzonego stawu lub mięśnia. Wykonywanie zwykłych czynności jest utrudnione, a często wręcz niemożliwe – zakres niepełnosprawności zależy od umiejscowienia przykurczu, jego siły i stopnia zaawansowania zmian.
Jak wygląda leczenie przykurczu?
W razie stwierdzenia wyżej wymienionych objawów nie należy zwlekać z wizytą u lekarza – w przeciwnym razie zmiany mogą się pogłębiać i coraz bardziej utrudniać normalne funkcjonowanie. Uszkodzenia o podłożu neurologicznym (spastyki, neuropatie) z reguły mają trwały charakter i nie mijają same z siebie. Chory zostaje wówczas poddany leczeniu farmakologicznego, które złagodzi objawy i zlikwiduje stan zapalny. Ważną rolę w leczeniu przykurczu odgrywają również leki zmniejszające napięcie mięśniowe. Natomiast usunięcie biernego przykurczu wymaga chirurgicznego przecięcia tkanek, zaś powrót do dawnej sprawności jest możliwy tylko dzięki długotrwałej rehabilitacji. Chory powinien być pod stałą opieką fizjoterapeuty, który dobierze odpowiednie zabiegi (np. masaże, elektroterapia) oraz ćwiczenia usprawniające.
Be First to Comment